To ταμείo...

Ο Ολυμπιακός σε μια βροχερή ημέρα στο Κάουνας γνώρισε τον αποκλεισμό από την Ζάλγκιρις και αποχαιρέτισε την συμμετοχή σε ένα «δικό του» Final Four. Οι περσινοί φιναλίστ της διοργάνωσης γνώρισαν και τρίτη ήττα από την ομάδα του Σάρας και πλέον στοχεύουν στην κατάκτηση του πρωταθλήματος που ίσως φωτίσει το σκοτεινό φόντο της ομάδας.  

 Οι “ερυθρόλευκοι” παρά την εξαιρετική πορεία κατά την διάρκεια της regular season της διοργάνωσης, στην πιο κρίσιμη καμπή της Ευρωλίγκας δεν εμφάνισαν το… κλασσικό τους “σκληρό” και ανταγωνιστικό πρόσωπο με αποτέλεσμα να γνωρίσουν έναν απόλυτα δίκαιο αποκλεισμό, με θύτη μία ομάδα η οποία έπαιξε εξαιρετικό μπάσκετ και έβγαλε απίστευτη ενέργεια στο παρκέ και στα 4 παιχνίδια της σειράς. Τι έφταιξε όμως ώστε να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα;

 Ας το πάρουμε απ' την αρχή. Η ομάδα του Σφαιρόπουλου ξεκίνησε το φετινό της ταξίδι από το Ηράκλειο και το παιχνίδι με την Μπασκόνια και τελείωσε στο Κάουνας. Αυτή η περιπέτεια είχε πολλές καλές στιγμές αλλά λίγες και αρκετά σκληρές λύπες. Ποιο χαρακτηριστικές ήταν οι απανωτές ήττες από τον αιώνιο αντίπαλο αλλά φυσικά και ο χαμένος τελικός με την ΑΕΚ στην Κρήτη που κατά κάποιο τρόπο έθεσαν το ερώτημα για το αν η ομάδα καταφέρει να βγάλει την σεζόν έχοντας θετικό πρόσημο. Αυτό σίγουρα μην περιμένετε να το διαβάσετε. Όλοι θα κριθούν στο τέλος και αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις θα πρέπει να δράσουν σύμφωνα με το τελικό αποτέλεσμα της χρονιάς. Οπότε, αυτή η συζήτηση καλός εχόντων των πραγμάτων θα γίνει μετά το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων. 

 Και πάμε τώρα να θυμηθούμε την μεγάλη κοιλιά του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα που κράτησε μέχρι χθες. Στην ουσία αυτό ξεκίνησε πέντε αγωνιστικές πριν το τέλος της κανονικής περιόδου όπου οι τραυματισμοί άρχισαν να αυξάνονται και η ομάδα να φαίνεται κουρασμένη με αποτέλεσμα να χάσει τις τέσσερις από τις συγκεκριμένες αναμετρήσεις. Κάποιος μπορεί να πει πως είχαν κλειδώσει την είσοδο στα playoffs. Κάποιος άλλος ότι ήταν ήδη μέσα στην τετράδα όσο και γι' αυτό δεν έπαιζαν ώστε να κρατήσουν δυνάμεις. Όχι! Πρώτον, οι Πειραιώτες θυμίζω πως χρειάστηκαν την νίκη της Ρεάλ επί της Μπάμπεργκ για να πάρουν το πλεονέκτημα ενώ δεύτερον η εικόνα τους δεν άλλαξε καθόλου στην επόμενη φάση (μάλιστα έγινε και χειρότερη) πράγμα που ακυρώνει κατευθείαν τα παραπάνω. 

 Άμυνα ρε παιδιά........ 

 Και πάμε τώρα στα παιχνίδια με την Ζάλγκριρς και την συνολική εικόνα των ερυθρόλευκων. Είναι κρίμα σε 30 αγωνιστικές στην Ευρωλίγκα να έχεις την καλύτερη άμυνα από την οποία πήρες τα περισσότερα παιχνίδια, και στην κρίσιμη ώρα να «μπάζεις» από παντού. Τρύπιο καράβι η ομάδα! Δέχθηκε 336 πόντους σε όλη τη σειρά με μέσο όρο 84 ανά αγώνα ενώ κατάφερε να κάνει την χειρότερη αμυντική της επίδοση φέτος με 51 πόντους στο ημίχρονο στο game 4. Εκεί όμως που θα εστιάσω είναι το αμυντικό σχέδιο. Δεν νοείται σοβαρή ομάδα να χάνει τις μάχες κοντά στο καλάθι και συνάμα να ριμπάουντ στα τρία από τα τέσσερα παιχνίδια (εξαιρείται το game 2) και στον χθεσινό «τελικό» να αφήνει τελείως ελεύθερους τους Λιθουανούς να βαράνε τρίποντα. Όσο κακός και να είναι ο Ουλανόβας από το την γραμμή των τριών πόντων κάποια στιγμή θα τα βάλει. Και τα έβαλε. 



Δεν ήταν άσχημη η επίθεση αλλά..... 

 Τηρουμένων των αναλογιών η ομάδα του Έλληνα τεχνικού δεν έπαιξε κακή επίθεση. Μάλιστα στόχευσε αρκετές φορές στις αδυναμίες των Λιθουανών ενώ όταν εκμεταλλεύτηκε τα γρήγορα πόδια της είχε καλό αποτέλεσμα. Όμως ως γνωστόν η ομάδα του Πειραιά βρίσκει ρυθμό στην επίθεση βγάζοντας καλές άμυνες, και από την στιγμή που στο πίσω μέρος του παρκέ υπήρχαν προβλήματα, ήταν λογικό η μπάλα να κολλούσε στα χέρια των παικτών και να αναγκάζονταν να πάνε σε μια περίτεχνη ενέργεια. Επίσης σε αυτή τη σειρά ο Σφαιρόπουλος περίμενε πολλά και από τον πάγκο καθώς πολλοί από τους «βασικούς» δεν ήταν στο 100% και έπρεπε κάποιοι να βγουν μπροστά. Βέβαια αυτός που προσπάθησε περισσότερο απ' όλους ήταν ο αρχηγός, που έκανε μια πολύ καλή σειρά αλλά όπως πάντα, ένας δεν μπορεί να κερδίσει μια ομάδα. Για να τα λέμε όμως και όλα ο Ολυμπιακός ταλαιπωρήθηκε για άλλη μια χρονιά από τους τραυματισμούς και δυστυχώς αυτοί ήρθαν την χειρότερη στιγμή, με αποτέλεσμα να χαθεί ο ρόλος του καθενός και η ομάδα να μπήκε σε μια διαδικασία αναπροσαρμογής. 



Κεφάλαιο Σφαιρόπουλος. 

 Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος έχει χάσει καλός η κακός την εμπιστοσύνη του κόσμου εδώ και καιρό και φυσικά είναι ένα από τα αίτια του αποκλεισμού και της εικόνας της ομάδας. Όμως. Το σωστό είναι να «παγώσουμε» το θέμα του προπονητή και να το επαναφέρουμε στο τέλος της χρονιάς. Όχι δεν είμαι φίλος του ούτε τον υποστηρίζω, αλλά αυτός θα το πάει μέχρι το τέλος και αυτός θα παλέψει για το πρωτάθλημα. Προέχει λοιπόν η ξεκούραση, η συγκέντρωση, η δουλειά και η απομάκρυνση της απογοήτευσης που υπάρχει και φυσικά η υποστήριξη του κόσμου σε όποιον προσπαθεί για το καλό του Θρύλου. 



Υπερηφάνεια και μόνο..... 

 Και μέσα σε όλα αυτά, μέσα σε έναν αποκλεισμό υπάρχει κάτι που «διαγράφει» τα πάντα. Να είστε υπερήφανοι που είστε Ολυμπιακοί, να είστε υπερήφανοι που οι παίκτες της ομάδας έπαιξαν κινδυνεύοντας την σωματική τους ακεραιότητα για χάρη του Θρύλου και πάνω απ' όλα να είστε υπερήφανοι που αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν κρύφτηκαν, ποτέ δεν τα παράτησαν και μόλις αποκλείστηκαν πήγαν και συνεχάρησαν τους νικητές. Αυτός είναι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και γι' αυτό κανείς δεν πρέπει να τον «παρατήσει». Όλοι στο ΣΕΦ στο επόμενο παιχνίδι γιατί αξίζουν στήριξη και ένα χειροκρότημα.